بیست ونه روز ازماه فروردین سال یکهزار وسیصدونودوسه وبه هنگام پنج ساعت از عصر بگذشته به ولایت کریمه شولم مراجعت نمودم تا در ملک پدری خویش برای ساعتی به عزم تفرج وتفریح وتغییر احوال به گشت وگزار پرداخته ودر این ملک زر خیز وبابرکت تخم کدو وزرتی به کِشت آورم در این اندیشه که  شاید حاصلی به وقت خویش مارا به دست آید.باری اسباب زرع از قبیل داس وبیل با خویش همراه داشتمی تا به مدد آن زمین شخم زده وخاشاک بروبم وتخم بیفشانم. گوشه ای از باغ را پسند آمد ودرآن بیل بر زمین فرو کوفتم .هنوز اندک زمان نبگذشته بود که ناگه آسمان نیلگون را سهمگین ابری تیره وتار بپوشانید وبرجبال مشرف بر ولایت ولایت مدار "پارنَ چَرَه" چنان اخگری تازیانه بکوفت که نعره دهشناک آن موی برتن من سیخ وهوش از سرم بربود تو گویی ستون آسمان بشکست وسقفش فروریخت .باری هنوز در حال ناخوش خویش بودم که  از سقف اسمان اشک از چشم  فلک فرو ریخت وچنان بارانی به رگبار در گرفت که هردانه از قطره آن به نخودی برابر گشتی وبرخاک وچمن سیلی بزدی  ازسر شوخ وطراوتی ببخشیدی.ومرا زبانحال به این شرح بودی.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: