امروز هیجدهم اسفند،یادآور روزی است از سالهای دور که ناگهان دست سرنوشت  تازیانه سختی  برجانم کوفت و چنان در اغمایی فرورفتم که اگر نبود رحمت خداونگارِ آفرینش، جان به جان تسلیم نموده بودم.درچنین روزی که برف سهمگینی برسرزمین شولم برخاک بنشسته بود در غروبی سرد وغم انگیز وپس از جست وخیزهای کودکانه در سرمای برف وبیرون، چون به سرای خویش بازگشتم ،تبی سرد برجانم مستولی شد ولزرشی مدام از گردباد روزگار، بیدجانم را  دربر گرفت وچنان سیلی ای  برچهره عمرم نواخته گشت که ازحال برفتم .باری درچنین روزی به بیماری سختی دچارشدم که باعث گشت ده روزی را درکما به سر ببرم وسرانجام چون ازآن خواب کابوس گونه و تخت بیمارستا ن پورسینای شهررشت چشم خویش گشودم براین حقیقت آگه شدم که نقصانی عظیم شنوایی ام را شامل شده است .مرا گذیر نبود جز تن سپردن به قضای روزگار وتقدیر سرنوشت .باری بگذشت آن روزگار واین نیز بگذرد که این پیرعجوز را باهمه کس سرسازگارنیست وگلچین مباد شاخِ گلِ وجودِ بنی بشری به دستان چپاول گر این کهنه پایدار هستی .

نظرات شما عزیزان:

آسیه

ساعت21:46---20 اسفند 1392

[وب سایت]

سلام.
داستان تلخ بود ناراحتم کرد.
الهی همیشه شاد شاد باشید دوستتون دارم آقای استاد

ارندان

ساعت16:14---19 اسفند 1392

سلام خدا بهت سلامتی بده

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: