از اینکه چرا در شعر نامی از مرحوم کربلایی عزیز چیکاره و آقای عظیم وحیدی نیاورده ام(بعد از این تذکراقدام شد) .انتقاد این هم ولایتی بسیار عزیزم به جا بود اما فایده دیگری که داشت این بود که خاطر مرا به سالیان دور پرواز داد به آن سالیانی که در مسجد سَرَکَه شولم با وجود سن وسال کم مداحی های بی نظیری می کردم .قبل از اینکه مداحی در مسجد شروع شود مردم کم کم مسجد را با حضورشان از گوشه وکنار، پر می کردند .مسجد پر می شد ار وز وز صحبتها وصدای چراغهای زنبوری آویزان بر سقف مسجد کاه گلی سَرَکَه.وقتی صدای وز وز مردم به همهمه تبدیل می شد مرحوم کربلایی عزیز چکاره با لهجه شیرین دیلمبیجاری وباصدای بلند می گفت : ”چه خَبَرِن کوله !! لوعَه مَکَرِن ، صلوات "  و همه را امر به سکوت می کرد و مسجد باهر شوک کربلایی عزیز چکاره خدا بیامرزپس از صلوات  به سکوتی عمیق فرو می رفت و لکن پس از گذشت دقایقی دو باره اهسته اهسته سرو صداها شروع می شد و اوج می گرفت که مجدداٌ با نهیب وصلوات مرحوم کربلایی عزیز ساکت می شد . کربلایی عزیز در حقیقت خادم وناظم مسجد بود ومراهم خیلی دوست داشت یادش به خیر وخداوند روحش را با اهل بیت پیامبر محشور بگرداند .شنیدم دوست قدیمم آقای عظیم چکاره ونیز پسر عمویشان آقای رضا چکاره به القاب وحیدی ورسایی فر تغییر شهرت داده اند .هر کجا هستند به سلامت باشند.

نظرات شما عزیزان:

الهه

ساعت21:45---19 شهريور 1392

سلام.خاطره تون خیلی جالب بود.دستتون دردنکنه.خدایش بیامرزد با یه پالتوی بلند مشکی که همیشه می پوشید خیلی ابهت داشت،اون پالتوشو هنوزم داریم.الان تو مسجد این وظیفه به عهده رضا رسائی فره

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: