یادش به خیر قدیما وقتی پاییز ته می کشید کسی منتظر برف نمی ماند چون می دانست عنقریب برف خواهد آمد وچه آمدنی .چنان لشکرسپید پوش  سرما وبوران به شولم حمله می کرد که چهره تیره گون پاییزیِ زمین سپیدمی شد وبرف همه جارا به تمول خویش در می آورد وچه برفی ،چه شوری،چه هیجانی.اما یکی دو دهه است مثل قدیما برف نمی باردوعقده ای شده یا خیلی کم می بارد ویا مثل آدمای عقده ای یک دفعه آوار می شود سرِ زمین که خوش آیند نیست گرچه عزیز است ومحترم .شعر زیررا به همین مناسبت نوشته ام وتقدیم شما میکنم .عاشوری 92/9/20

مرا با برف شولم خاطرات است

در ایامِ قدیم وکویِ لات است

هوا در اول دی سرد می گشت

به جانِ مرغ وآدم درد می گشت

چنان از آسمان کولاک می شد

که کوه ودشت وحشتناک می شد

چنان از اسمان می ریخت برفی

که توصیفش نمی آید به حرفی

به یک شب تا کمر خروار می گشت

زمین چون گاوِنَر پروار می گشت

خداوند از سخاوت هدیه می کرد

زمین از آن سخاوت گریه می کرد

به کوه دشت حالی بود و شوقی

به جانِ ما فرو می ریخت ذوقی.........

از آن ایام شیرین گذشته

هزاران قصه اندر دل نوشته

گذشته ها گذشت و آمد امروز

فلک هیزم به دست و آتش افروز

نمی بارد مثال سالها پیش

جوانان را زغصه دل شده ریش

هزاران وعده می آید که فردا

کُند ابری زمنّت برف اهدا

اگر بارد،نمی بارد فراوان

که گله می شود زان برف چراّن

یکی لایه چولحاف مریضان

نه کم بارد،نه بسیارو نه میزان.........

خداوندا چرا برفی نبارد

که چشم ازغصه اشک خون ببارد؟

ببار ای برف زیبا،  جانِ شولم

به سر بنشین وبردوش و به کولَم

ترا شولم بسی شد چشم در راه

که آیی وبباری گاه وبی گاه.

1392/9/20 عاشوری

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: