منطقه توریستی جدید سقالکسار در ده کیلومتری رشت واقع است واز طریق جاده جیرده بارشت ارتباط دارد.یک آبگیر بزرگ گه اطرافش را جنگل محاصره کرده ومسافرا نِ خسته از هیاهوی شهر برای گزران اوقاتی خوش به آنجا میروند وروز را می گزرانند .بنده هم امروز16/3/93 به این مکان زیبا رفتم وعکسهایی راهم که می بینید با موبایل سونی گرفته ام.

روز چهارشنبه 1393/2/10 ساعت 8صبح شهر رشت را به مقصد کاشان پشت سر گذاشتم. مقصد ابتدا شهر کاشان، سپس قمصر وبعدشهرنیاسر بود.طبق هماهنگیهای به عمل آمده قرار بود ابتدا به شهر اصفهان بروم واز اقامتگاه  آنجا استفاده بکنم اما با رایزنی وصحبتهایی که با آقای فاضل پور مسؤل محترم رفاهی کاشان به عمل آوردم قرار شد یکشب ویک روز در محل رفاهی کارکنان بهزیستی کاشان وروز وشب بعد از مجتمع شهید فیاضبخش قمصر اقامت داشته باشم . صبح چهارشنبه پس ازرسیدن به عوارضی قزوین از طریق جاده بویین زهرا به طرف شهرستان ساوه حرکت کردم .پس از حدود دو ساعت به ساوه رسیده ودر آنجا توقفی برای استراحت داشتم. ناهار را در ساعت یک ونیم در بوستان شهرداری ساوه  صرف نموده وپس از استراحتی در ساعت 3به سوی کاشان راه افتادم درساعت پنج ونیم به کاشان رسیده ومحل اقامت را که در خیابان امیر کبیر و نزدیک باغ فین بود پیدا کردم .پس از استقرار ساعت هفت عصر  به مرکز شهر و جهت آشنایی ودیدن بازار قدیمی کاشان رفتم .نخستین چیزی که جلب توجه میکرد خیابانهای پر از موتور سوار بود که از چپ وراست ماشینها وبا عجله رد می شدند .مرکز شهر جولانگاه موتور سواربود که از پیر وجوان سوار بر موتورهای کهنه ونو جولان می دادند.ساعت نزدیک ده شب به خوابگاه برگشته وبا دیدن یک نیمه از مسابقه فوتبال بین تیمهای چلسی واتلتیکو مادرید خوابم برد.صبح ساعت هشت از خواب برخواستم وپس از صرف صبحانه در ساعت نه  برای بازدید از باغ فین کاشان راه افتادم .اشتیاق فراوانی برای دیدن این مکان تاریخی  داشتم چون اسمش را خیلی شنیده ومی دانستم اقامتگاه شاهان ونیز قربانگاه میرزا تقی خان امیر کبیر است .جویهای آب زلال ازکانالهای کوچک که نیم متر پهنا داشتند از چند سو به طرف پایین باغ سرازیر بودند.از کوشکها وحوضهای قدیمی باغ بازدید نمودم وسپس به محل حمام معروف فین جایی که امیر کبیر را به دستور ناصر الدین شاه کشتند، رفتم .حمام خیلی تو در تو بود و آدم را به حال و هوای  دوران قدیم می برد.درست در جایی که میرزا را کشتند، عکسی به یادگار گرفتم. بعد از گشت وگذار در باغ فین به سمت مرکز شهر و بازدید از خانه های تاریخی معروف به برو جردی ها ، طبا طبایی ها و عباسیها رفتم خیلی جالب ودیدنی بودند.تا ساعت یک ونیم در گشت وگزار بودم .درساعت دو ناهار را در محل اقامتگاه بهزیستی صرف کردم و سپس در ساعت سه ونیم به طرف قمصر راه  افتادم از کاشان تا قمصر 25کیلومتر راه است .در ساعت چهر به قمصر رسیده وپس از بالا رفتن از یک جاده سربالایی محل اقامت را پیدانمودم که در یک منطقه قسمت غربی قمصر ومشرف به قسمت شرق  بود. شهر را دره ای به دوقسمت غربی وشرقی تقسیم می کند.

وقتی به مجتمع شهیدفیاضبخش رسیدم بادرب بسته آن مواجه شدم .هرچه زنگ زدم کسی در را باز نکرد .با تماس با آقای فاضل پور ایشان خواستند تا رسیدن فردی به نام اکبری که حامل کلیدهای مجتمع بود صبرکنم حدود ده دقبقه بعد جوانی موتور سوارسر رسید وکلید مجتمع را داد دستم وخداحافظی کرد رفت.وقتی درب مجتمع را باز کردم وماشین را بردم داخل با حیاطی زیبا که زمین والیبالی در وسط آن بود وباغچه و درختهای بادام که چقاله هایش قابل خوردن بود ودرختهای گوجه سبز ،هلو، کاج ودرختچه های گل محمدی در ان خودنمایی می کرد مواجه شدم.از اعتماد و حسن نیت مردم منطقه وبخصوص بهزیستی قمصر شرمنده شدم چون مجتمع در کل در اختیار من گذاشته شده بود وکس دیگری در ان ساکن نبود.درب اتاق اقامت را که باز کردم با اتاق خیلی بزرگ که دارای مبلمان وتمام امکانات بود مواجه گشتم .پس از استراحتی عصر برای خریدن گلاب بیرون آمدم درسر تمام خانه ها پارچه زده ومشتری طلب می کردند چون اکثر خانه ها به کار گلاب گیری و فروش ان مشغول بودند .پس از پیشروی در کوچه ای جلوی خانه ای توقف کرده وداخل شدم واز پیرمرد گلابگیر حدود 20لیترگلاب در شیشه های یک لیتری خرید نمودم. گشتی در شهر زده وشب برگشتم مجتمع .هوا بسیار خنک وعالی وروح نواز بود. جای همه دوستان خالی.ظهر روز جمعه از قمصر به طرف شمال راه افتادم .

 بیست ونه روز ازماه فروردین سال یکهزار وسیصدونودوسه وبه هنگام پنج ساعت از عصر بگذشته به ولایت کریمه شولم مراجعت نمودم تا در ملک پدری خویش برای ساعتی به عزم تفرج وتفریح وتغییر احوال به گشت وگزار پرداخته ودر این ملک زر خیز وبابرکت تخم کدو وزرتی به کِشت آورم در این اندیشه که  شاید حاصلی به وقت خویش مارا به دست آید.باری اسباب زرع از قبیل داس وبیل با خویش همراه داشتمی تا به مدد آن زمین شخم زده وخاشاک بروبم وتخم بیفشانم. گوشه ای از باغ را پسند آمد ودرآن بیل بر زمین فرو کوفتم .هنوز اندک زمان نبگذشته بود که ناگه آسمان نیلگون را سهمگین ابری تیره وتار بپوشانید وبرجبال مشرف بر ولایت ولایت مدار "پارنَ چَرَه" چنان اخگری تازیانه بکوفت که نعره دهشناک آن موی برتن من سیخ وهوش از سرم بربود تو گویی ستون آسمان بشکست وسقفش فروریخت .باری هنوز در حال ناخوش خویش بودم که  از سقف اسمان اشک از چشم  فلک فرو ریخت وچنان بارانی به رگبار در گرفت که هردانه از قطره آن به نخودی برابر گشتی وبرخاک وچمن سیلی بزدی  ازسر شوخ وطراوتی ببخشیدی.ومرا زبانحال به این شرح بودی.

امروز جمعه 93/1/29 سری به شولم وباغ خودم زدم ساعت تقریباٌ از پنج بعداز ظهر گذشته بود که برطبق طبیعت آب وهوایی منطقه ، ابری بهاری آمد و رعدو برق دَر گرفت وچنان با صدای دهشتناک طنین می انداخت که مو برتن آدم سیخ می شد.من در حال شخم زدن تکه ای از زمین باغ برای کاشت کدو وزرت بودم که ناگهان باران بهاری با دانه های درشت باریدن گرفت فوری به طرف شیروانی خانه قدیمی دویدم ور آن پناه گرفتم تا خیس نشوم .معلوم بود که تا نیم ساعتی خواهد بارید واین از تجربه ای بود که از اینگونه بارانها داشتم .بعدش رفتم ایوان خانه واز آنجا با گوشی موبایل از صحنه باریدن باران ومنظره اطراف فیلمبرداری کردم .باران همراه با غرش تندر ادامه داشت تا اینکه کم کم بند آمد ومن رفتم سر کارِ کشت کدو وذرت بعد رفتم تکه های چوب از جنگل بریدم وجمع کردم ودور تکه ای که در آن بذر زرت کاشته بودم فرو کردم تا مرغها نروند داخل آن ودانه هارا در نیاورند .عکسهایی گرفتم وبعد در ساعت 7 کارم که تمام شد دست وصورتم را شستم وبه رشت برگشتم.

کوه جنوبی مشرف به دشت "لات" شولم بسیارزیبا برای گشت وگزار وهواخوری وتفریح است این عکس مربوط به روزی است که برای ورزش وکوهپیمایی به آنجارفتم .

پدر که خدا رحمتش کند ، خیلی برای نگهداری این ملک جنگلی زحمت کشید .این زمین تقریباٌ 15000 مترمربع ، کمی بیشتر یا کمتر دقیقاٌ مشخص نیست وسعت دارد .درسالهایی که پدر در قید حیات بود این ملک ، تمیز وعاری از هرگونه خارچه ها ودرختچه های هرز بود درختان ازگیل کوهی( کونوس) ولیلیکی، اولس، اربا، توسکا، کرَف، وزم، ودرختهای دیگر در آن یافت می شد که از همه بیشتر درخت لیلکی و اولس  بودند.امروز در فقدان پدر و پراکندگی ودوری ما از روستا در این ملک درختچه های هرز بخصوص گیاه خزنده وسری الرشد تمشک ، بسیاری از جاهارا پوشانیده و نیازمند رسیدگی و مراقبت وحفاظت است . عکسی که ملاحظه میکنید در یکی از روزهای پایانی سال 92 در گوشه ای از این جنگل وکنار یک درخت لیلیکی گرفته ام.

برادرم حبیب ، مداح چیره دستی است .حبیب به واسطه صدای دلنشینش سالهاست که می خواند وبیشتر اهالی منطقه فومن ،شفت، ماسال، صومعه سرا و اطراف و اکناف اورا دعوت میکنند برای مداحی. البته من هم در روزگار کودکی خواننده ای بی نظیر بودم که متآسفانه به دلیل بیماری ویرانگر مننژیت صدایم تغییر و به یک صدای معمولی تبدیل شد.به هر حال حبیب جبران مافات مارا با خواندنش میکند. مراسمی در خانه آبجی ام در" دارباغ" به مناسبت ایام شهادت حضرت فاطمه برگذار شده بود که رفتم به خانه خواهرم وپای مداحی حبیب نشستیم. آش نذری گرفتیم وبرگشتیم به خانه وکاشانه خودمان.

بهار است.درختها درحال برگ در آوردن وشکوفه زدن هستند تابارخودرابرای  فصل جدیدببندند. درختهای نارنج وپرتغال نیز درهمین تدارکند و کم کم عطر شکوفه هایشان فضا را آکنده و سرشار می کند .زمستان سختی براین درختان گذشت و بارسنگین برف کمرشان را آزرده ساخت بخصوص  درختانی که هنوز میوه هایشان به هر دلیلی چیده نشد مثل همین درخت نارنج باغ من .این درخت مجبور بود در زیر بار سنگینی میوه های خود وسنگینی وسرمای شدید برف زمستانی به استقامتی سخت تن در دهد و هنگامی برفها آب شد وسرما بار سفر بست میوه هایشان دانه دانه بر زمین ریخت .گرچه هنوز میوه های سال قبل برروی این درخت ودرختان نارنج وپرتقال دیگر هم آویزان است اما در کنار این میوه های خشک شده بردرخت وپلاسیده برزمین شکوفه هایی برشاخسار این درختان در حال رویش و عطر افشانی است .خدا حفظشان کند که طبیعت بی آنها جلوه ای ندارد. اینجا باغ من است واین هم  نارنجهای پلاسیدهِ بر زمین فرو ریخته.

در غبار فراموشی*

درتنــگناهای بــودن*

غم به دلت مباد هرگـــز*

ترانه هایِ سردِسکـــوت من*

بی همنوازیِ تو آهنگ غربت دارد*

ای همنفسِ من در تپشهای قلب رنجورم*

اینک نفسهایم راهی میان بغض و آهَم می جوید*

دلم در غربت تنهایی دستـــی به تمنا به سویت دارد*

بگیر دستان غربت شکنم را در تکاپوی پوچِ جدایـــــی*

کورسوهایِ میان بودن ونبودن رابا افروختن شمعی منورکن*

زمزمه های تاریک ِآسمان بی ماهِ حضور رابا سوسویِ ستاره های دور دست بیامیزیم*

وتبلور رنگهـــــایِ آشنایـــی رابه بزمــــــی  مجنون وار دعــوت کنیم ودور پرتوشان برقصیم*

در نزدیکترین نقطه وجوددایره ای به پهنای عالم هستی رسم کنیم که هرشعاعش تیرعشقــــی باشد .

شعرنو/سراینده :ش.م.عاشوری

1393/1/18

تقریباٌ کم سن و سال بودم. آن سالها در کنار پدر ومادرم در روستا زندگی میکردم. آب آشامیدنی ما از چشمه ای تآمین میشد که از دل کوه وزیر باغ عموخانعلی بصورت باریکه ای از آب میجوشید و به رودخانه می ریخت .دهنه چشمه را کنده وکمی گود کرده بودند تا آب در آن جمع شود وقابل برداشت گرد.فاصله خانه ما تا این چشمه حدود دویست متر بود..خانه ما میان زمین وسیعی قرار داشت .روزی پدرم تصمیم گرفت در فاصله بیست متری خونه مان چاهی حفر کند بنابر این دنبال مغنی رفت وپیدایش کرد و مغنی شروع کرد به حفرچاه .کند وکند تا رسید به رگه اب. تقریبا تابستان بود وقتی اولین بار دستمان به آب چاه خورد تعجب کردیم بسیار خنک وسرد بود. خلاصه کار حفر چاه تمام شد واز دو روز بعد آب چاه کمی بالا آمد وما از ان برای اشامیدن وشستشو استفاده کردیم .بعدها بالوله بتونی بزرگ از ریزش بدنه چاه جلوگیری و آب آن نیز از هرز رفتن جلوگیری به عمل آمد . سالها گذشت من در رشت شاغل شدم ودر آنجا سکونت گذیدم . تا اینکه پدرم ومتعاقب آن مادرم فوت کردند ورفتند به سرای باقی .پدرم سالها قبل از فوت باغ ومحوطه خانه  مسکونی را به صورت فروشنامه به نام من کرد وبه مهر وتآیید شورای محل رساند .از آن زمان چندین سال میگذرد وچاه به خاطر عدم استفاده لوله های بتونی اش خزه زده و آبش دست نخورده مانده واز حالت اولیه خود خارج شده وکناره هایش هم نشست کرده .این چاه یاد آور روزهای خوش کودکی ونوجوانی ام است.باشد تا باز نشست که شدم فرصتی دست بدهد ومرتبش سازم.

گیاه "ماملی" از گیاهان جنگلی وکوهپایه ای  گیلان است که بصورت خودرو هرز رشد میکند وبا تکیه بر درختان وگیاهان زندگی میکند وبالا میرود وروی درخت پخش میشود معمولاٌ بیشتر از 5متر بالاتر نمیرود ساقه های آن طناب مانند،دراز  ودارای خارهای کوتاه است ومیوه آن اواسط پاییز میرسد ورنگ قرمز دارد .مزه خاصی ندارد وخوردنش نیز زیانی برای انسان ندارد ودر موقع گرسنگی می شود خورد .میوه این گیاه منبع غذایی پرندگان وحشی در فصل کمبود غذا در زمستان است واز آن برای سیر کردن خود استفاده میکنند.

بچه که بودم با پسرعموهام ول میگشتم ،بازی وبازیگوشی میکردم. با جمشید از همه بیشتر اخت بودم .خیلی باهم صمیمی بودیم .او می آمد خانه ماو من میرفتم خانه اش .یادم است یک روز تمام با جمشید در خانه اش به سر بردم .خانه ما با خانه جمشید حدود صدو پنجاه متر فاصله داشت. ماداشتیم شیطونی میکردیم ونزدیک غروب بود من هنوز با جمشید درخانه اش بودم.در ایوان خانه بودیم که زن عموم با لهجه شیرین تالشی صدام زد: محمد جان  محمد جان مادرت صدات میکنه برو خونه عزیزم، برو خونه. ومن راه افتادم ورفتم خونه خودمون .نمی دانم چرا اون صداهنوز در یاد وخاطرمه؟ نمیدانم. دست روزگار جمشید را دوسال پیش از ما گرفت ورفت پیش خدایش. وامروز مادرش که زن عمویم باشد در بخش سی سی یو بیمارستان گلسار درکما فرو رفته ونفسهای آخرش را میکشد. شاید فردا آخرین روز حیاتش باشد ، شاید. هنوز جمشید وآن غروب،آن زن عمو و آن صدا وآن رفتن به خانه یادم است. گویی همین دیروز بود؟! ای روزگار بی وفا چه زود میروی و میگذری؟

سوژه کم شده برای نوشتن، دنبال کره از آب گرفتن ، طلا کردن مس وپیدا کردن مورچه گم شده محله ما از دلِ کوه بودم که به کشف دیگه ای نایل شدم. کاشت گوجه فرنگی سیاه در باغ بدون محصولم در "لات" شولم تا با ارایه و فروش آن به نان ونوایی برسم وشهرتی به هم بزنم (والبته به همین خیال باشم)

امروز جمعه اول فروردین جهت عرض احترام وطلب رحمت برای پدر ومادر مرحومم وخواندن فاتحه وآیاتی از کلام الله مجید ،به امامزاده عبدالله کَلَرم ،مدفن پدر ومادر عزیزم،رفتم وسال نورا با آرزوی رحمت ومغفرت خداوند برای آنها لحظاتی رادرکنارشان سپری کردم.دلم خیلی گرفت از آرزوهای بزرگ بشر وعمر کوتاه او .سال نوبرشما مبارک پدر .سال نوبرشما مبارک مادر.